در روزهای اخیر، صندوق‌های رأی‌گیری در بریتانیا و ایران بسته شدند. در بریتانیا، حزب کارگر به رهبری استارمر پس از ۱۴ سال حکومت محافظه‌کاران به رهبری ریشی سوناک، برنده انتخابات شد. در ایران نیز اصلاح‌طلبان به رهبری مسعود پزشکیان پس از ۳ سال حکومت محافظه‌کاران به پیروزی رسیدند.
به گزارش اقتصادگران، نکته مهم در این دو رویداد، تجسم واقعی خواسته‌های مردم است؛ اولاً با مشارکت گسترده مردم، ثانیاً با اعلام سریع نتایج، و ثالثاً با انتقال مسالمت‌آمیز قدرت بدون هیچگونه اعتراض. این نشانه‌ای از دموکراسی است که همه در آن پیروز هستند مادامی که به اصول واقعی آن معتقد باشند.
هرچند مقایسه دموکراسی کهن بریتانیا با دموکراسی نسبتاً جدید ایران منطقی به نظر نمی‌رسد، اما داده‌ها و شرایط مشابه و نزدیک به هم است و سیاستمداران عراق باید از آن‌ها چیزهای زیادی بیاموزند.
در عراق، بیش از دو دهه است که محافظه‌کاران با قبضه کردن قدرت، راه را برای به قدرت رسیدن جریان های نوظهور و اصلاح طلب بسته اند . نتایج انتخابات هر دوره با کاهش مشارکت و با تأخیر اعلام می‌شود و اعتراضات به نتایج پس از هر انتخابات وجود دارد و انتقال قدرت همچنان دشوار و پر چالش است.
عراق به شدت نیازمند تغییر است، چهره‌های تکراری در هر انتخابات حاضر هستند و حتی با تغییر برخی سیاست‌ها به سمت بهتر شدن، این امر خواسته‌های مردم که تشنه تغییر، اصلاحات و بهبود هستند را برآورده نمی‌کند.
بنابراین، فراهم کردن فرصت برای رقابت منصفانه، درسی است که سیاستمداران فعلی عراق باید بیاموزند اگر خواهان امنیت، ثبات و آینده‌ای بهتر برای کشورشان هستند.
جواد العطار
پایان خبر
